Er zit een dunne zilveren ring aan mijn wijsvinger. Hij zit aan mijn wijsvinger omdat hij te groot is voor mijn andere vingers, de ring is namelijk van mijn oma geweest.

Deze ring vertegenwoordigd zoveel meer dan de reguliere huis-tuin-en-keuken-trouwring. Mijn oma was namelijk écht getrouwd met de liefde van haar leven: Paul. Ze leerden elkaar kennen tijdens het knikkeren en tegen de tijd dat mijn oma al mijn opa’s knikkers bij elkaar had gespeeld waren ze heimelijk verliefd.

Zelfs toen het allemaal tegenzat: Toen mijn oma geld moest hebben om eten te kopen voor mijn vader (waarvan zijn ledikantje overigens een la was) en ze de saxofoon van mijn opa stiekem naar de lommert bracht. De dagen erna hoopte ze dat mijn opa er niet achter zou komen en probeerde ze geld te verdienen met verschillende klusjes. Ze was zo blij toen ze het geld bij elkaar had gesprokkeld en de saxofoon nog in de etalage van de winkel lag. De saxofoon had nog nooit zo goed geklonken.

Toen mijn opa overleed was mijn oma’s hart gebroken. Ze vertelde me keer op keer dat je moet liefhebben. Dat het leven draait om aardig zijn, want als je je medemens niet af en toe een glimlach kan schenken, wat kan je dan wel.

Zoals vaker liep ze een keer over de markt. Ze ging boodschappen doen en zag een man en een vrouw ruzie maken. Ze zette haar rollator op de rem en ging er eens goed voor zitten. Ze keek met grote ogen naar het stel wat elkaar voor rotte vis uitschold. Toen de man doorkreeg dat ze werden bespied viel hij uit naar mijn oma. Mijn oma haalde haar shouders op en zei rustig ‘ik wou dat ik nog iemand had om me zo’n zorgen over te maken’. De man keek zijn vrouw aan met andere ogen en glimlachte. De vrouw glimlachte terug.

Nog voordat ze iets konden zeggen had mijn oma haar rollator al van de rem gehaald en waggelde rustig naar huis met haar boodschappen. Zonder dat ze het wist had ze de wereld toch een klein beetje mooier gemaakt met haar eigen verdriet.